มุสลิม/หมวดที่1/บทที่46/ฮะดีษเลขที่ 0186
حَدَّثَنِي أَبُو بُرْدَةَ بْنُ أَبِي مُوسَى، قَالَ وَجِعَ أَبُو مُوسَى وَجَعًا فَغُشِيَ عَلَيْهِ وَرَأْسُهُ فِي حَجْرِ امْرَأَةٍ مِنْ أَهْلِهِ فَصَاحَتِ امْرَأَةٌ مِنْ أَهْلِهِ فَلَمْ يَسْتَطِعْ أَنْ يَرُدَّ عَلَيْهَا شَيْئًا فَلَمَّا أَفَاقَ قَالَ أَنَا بَرِيءٌ مِمَّا بَرِئَ مِنْهُ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم فَإِنَّ رَسُولَ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم بَرِئَ مِنَ الصَّالِقَةِ وَالْحَالِقَةِ وَالشَّاقَّةِ .
อบูบุรดะห์ อิบนุอบีมูซา ได้เล่าให้เราฟังว่า ตอนที่อบูมูซา (อัลอัชอารีย์) เจ็บหนักจนเขาไม่รู้สึกตัว ศีรษะของเขาพาดอยู่ที่ตักของหญิงคนหนึ่งในครอบครัวของเขา ขณะนั้นมีหญิงอีกคนหนึ่งในครอบครัวของเขากรีดร้อง โดยที่เขา (อบูมูซา) ไม่สามารถห้ามปรามหญิงผู้นั้นได้เลย แต่เมื่อเขารู้สึกตัว ก็ได้กล่าวว่า ฉันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆในสิ่งที่ท่านรอซูลุ้ลลอฮ์ ศ็อลล็อลลอฮุอลัยฮิวะซัลลัม ไม่ได้เกี่ยวข้องกับมันด้วย เพราะแท้จริงท่านรอซูลุ้ลลอฮ์ ศ็อลล็อลลอฮุอลัยฮิวะซัลลัม บริสุทธิ์จากการกรีดร้อง,การโกนศีรษะ, และฉีกเสื้อผ้า (หรือทำลายข้าวของ ซึ่งเหล่านี้ล้วนเป็นพฤติกรรมของญาฮิลียะห์ เมื่อประสบภัยพิบัติ,เมื่อเกิดทุกข์โศรกหรือเมื่อมีการตายเกิดขึ้น)
|
|